وقتی ازآسیبهای اجتماعی لیست تهیه می کنیم که بسیاری ازآنها گناه کبیره یاصغیره هستند به یک فهرست و آمارقابل توجهی برخوردارمی کنیم.
که می توان آنها رادرآسیبهای خانواده گی (طلاق ؛ کمبود عاطفه؛گسیخته گی ؛ تجردگرائی؛ کاهش ازدواج ؛ بالارفتن سن ازدواج؛ ناباروری ؛خیانت زوجین ؛و.....)واقتصادی (اختلاس ؛فقر؛ ربا؛ورشکسته گی؛ چک برگشتی؛کلاهبرداری؛رشوه ؛گرانی ؛احتکار؛باندبازی ومصرف گرائی شدید مثل لوازم آرایش ؛ دارو؛ انرژی.....) اخلاقی ( منکرات؛مشروبات؛پارتی ؛تهمت ؛ظن ؛شایعه پراکنی ؛ اعتیادو...) وقضائی (تعدادکثیرپروندها و.....) فضای مجازی (سایت ؛ بلاگ ؛ شبکه های اجتماعی و....... ) و.......تقسیم کرد.
نگاه به آماراینها آدم رابفکرفرومی برد . که آیا برای کاهش آن کاری می توان کرد؟
بنظرمی رسد آری ولی متاسفانه احساس می شود بنوعی بسیاری ازاینها به حال خود رها شده است.
یکی ازدلایل مهم رها شدن آسیبها ومسائل ومشکلات فرهنگی این است جای اصل وفرع عوض شده است الان چند سال است که پرونده هسته ای وقت کل نظام راگرفته است ما چندین سال انرژی هسته ای نداشته ایم و چند سال دیگرهم نداشته باشیم ویا آنچه رابا هزارزحمت داریم فرض بگیریم کلا تعطیل کنیم آیا این اهمیت دارد یا جوانانی که دارند ازلوای دین خدا خارج می شوند آیا اگرچند میلیون جوان بی هویت داشته باشیم دیگرمی توان امیدی به آینده داشته باشیم.؟؟؟
اگرازعاشورا الگو گیری می کنیم امام حسین (ع) چنان اصحابی برای خود تربیت کرد که تا روزقیامت باعث افتخارباشند آیا ما می توانیم ملتی الگوسازی کنیم که برای تمام ملتها الگوشوند؟؟؟
اما ازنظرمنطقی می توان برای مبارزه وکاهش آنها یک تقسیم بندی کاری واجرائی ارائه داد.
1-راهکارفرهنگی. مثل برنامه های حوزه ودانشگاه وصداوسیما وکانونها وموسسات فرهنگی وهنری وتبلیغی وعلمی بابرنامه های آموزشی وپژوهشی وتبلیغی وترویجی.
2-راهکاراداری . بسیج کامل دستگاهها وشرح وظایف هرکدام وهماهنگی بین دستگاهها ازطریق شورای فرهنگ عمومی.
3-راهکارقانونی . داشتن قانون کامل وجامع اسلامی بصورت متعادل برای همه آسیبها بادیدگاه عدل وانصاف والهی انسانی.
4-راهکارانتظامی وامنیتی وقضائی.برای آن گروهها وافراد کمی که حاضر به رعایت وظایف وقوانین شهروند جامعه اسلامی نیستند.
آن چیزی که الان کمبودش احساس می شود اطاق ویامرکزی که اینها رادرسطح کشورواستانها مدیریت کند. شاید شما بگوئید شورای فرهنگ عمومی ؟؟؟ ولی می بینید که برنامه کلان وجامع دراین زمینه نه کشوری ونه استانی نداریم.بنوعی هردستگاه نسبت به این آسیبها فعالیتهائی انجام می دهند ولی ساماندهی ومدیریت وراهکارجامع نداریم.اگرداشتیم هم کنترل می کردیم وهم شاهد کاهش آسیبها بودیم ولی مشاهده می کنید هرروزبطرف بحرانهای اجتماعی می رویم ومی خواهیم بایک برخوردهای سطحی وبازدارنده با آنها برخورد کنیم .
درهریک ازچهاربخش فوق یک زحمات ودلسوزیهائی می شود ولی عملا کارجدی واتفاق خاصی وکاهش آسیبها وامید بخشی صورت نمی گیرد.
دستگاهها وافرادی کارهائی انجام می دهند ولکن دراین زمان نباید دنبال قهرمان ودهقان فداکارورستم وسهراب ویا زرو وسوپرمن وافراد شمشیرطلابدست واسطورهای تاریخی بگردیم ویا دنبال افرادی که باسحروجادو ویا ازروی کرامت (مثل آیت الله نخودکی ها) کارها راانجام می دانند باشیم بلکه باید دنبال مثل ستادفرماندهی کل قوا درزمینه مبارزه با آسیبها باروشها وسازوکارهای خودش باشیم . باصدها نمونه ایثاروفداکاری اشخاص هرچند خوب است اما راه بجائی نمی بریم چون ما نظام وجمهوری اسلامی هستیم وباید جمهوری اسلامی بیندیشیم وعمل کنیم.
این همه قوانین خوب وپراکنده واین هم انسان مومن ودلسوزوموحد واین همه دستگاه عریض وطویل آیا واقعا درمقابل این آسیبها کارجامعی نمی توان انجام داد. متولی کیست وپاسخگوکیست؟ باید ستادی وشورائی وسازمانی بصورت کامل مسئولیت رابعهده بگیرد وبا همکاری تمام نهادها وادارات وارگانها وجامعه این مهم رابه انجام وفرجام رساند.
هیچ راهی نداریم جزاینکه درباره موضوعاتی مثل فرهنگ کار، مطالعه وکتابخوانی ؛نظم وانضباط ؛ رعایت حقوق متقابل ؛ اهمیت قوانین وقانون اساسی کشور؛ اهمیت وحفظ منافع ملی ؛ اصلاح سیستم اداری کشور؛ توسعه فرهنگ شهروندی و.....رافرهنگ سازی کنیم ویک کشورباساختارهای قوی وسیستمی بهترازوضع موجودایجاد کنیم .
باید ازآموزش وپرورش وحوزه ودانشگاه و....شروع کنیم وبرای آینده کمی وکیفی برنامه ریزی کنیم.
هیچ راهی جزعقلانیت وتدبیروسازماندهی ومدیریت وبرنامه ریزی وبعد توکل به خدانداریم وهمچنین توجه به ظرفیت های عظیم انسانی ومادی ومعنوی.
