آیا مشرکین نجس هستند؟

مقدمه

کلیپی از حجت الاسلام والمسلمین احمد عابدینی در شبکه های اجتماعی در موضوعات گوناگون فقهی و ... منتشر شده است و آیت‌ﷲ ابوالقاسم علیدوست در واکنش به این مطالب، پاسخی داده است. و توجه به تراث علمی شیعه و فتواهای علما  و احادیث دراین زمینه فرموده اند.( https://www.hawzahnews.com/news/1030847)

بویژه در باره نجاست و عدم نجاست مشرکین که بحث فراوانی می طلبد. به هر حال با این زمینه مباحثه فوق اینجانب این مطلب را نشر می دهم:

چقدرجای این کرسی های آزاد اندیشی دور از اغراض نفسانی و شیطانی و غرور علمی یعنی صفات رذیله اخلاقی خالی است.

ما این همه دستور به اخلاق الهی و اسلامی  و اهل بیت صلوات الله علیهم اجمعین در این باره داریم.

من فقط برای کمک به فضا و طرح بحث لازم می دانم یک سند ازاسلام شناس معاصر و دنیا دیده و انسان فهم در اینجا بیاورم.

به این دلیل که اعتقاد دارم اگرما قبل از ورود به عرصه علم های شریف اصول و فقه  یکدوره کامل اعتقادات اجتهادی براساس قرآن( وذیل آن روایات)  که شامل:

۱.قرآن و معرفت شناسی

۲.قرآن وهستی شناسی

۳.قرآن و انسان شناسی

۴.قرآن و خداشناسی

۵.قرآن و اسماء الهی

۶.قرآن و صفات الهی

۷.قرآن وتوحیدشناسی

۸.قرآن و عدل شناسی

۹.قرآن وافعال الهی

۱۰.قرآن و انبیاء شناسی (عام)

۱۱.قرآن و پیامبراسلام (ص) نبوت خاصه

۱۲.قرآن و هرکدام ازپیامبران(نبوت عامه – انبیاء خاص مطرح درقرآن)

۱۳.قرآن وقرآن شناسی

۱۴.قرآن و امام شناسی( امامت عامه)

۱۵.قرآن وامام علی (ع) (امامت خاصه)

۱۶.قرآن و معادشناسی.

۱۷. قرآن و ادیان الهی

۱۸.قرآن و ادیان غیرالهی

۱۹.تاریخ اعتقادات

۲۰.اعتقادات معاصر

اینها می شود بخوانیم بسیاری از فتواها و آراء فقهی محل تحقیق بیشتر خواهد شد:

واما یک سند از سخنرانی استاد سید‌هادی خسروشاهی درباره امام موسی صدر :

سخنرانی یا «موعظه» امام صدر در آن روز تاریخی، با توجه به محتوای آن تحت عنوان «ادیان در خدمت انسان» ثبت شد که در آغاز ایشان پس از نیایش به پیشگاه خداوند، به علت بسترسازی برای قرار گرفتن مسلمانان و اهل کتاب در کنار یکدیگر در راستای خدمت به خلق و تکیه بر «کلمه سواء»، برای خوشبختی انسانها، شکر و سپاس فراوان به جای آورد و پس از مقدمه‌ای کوتاه گفت: «برای انسان گرد آمده‌ایم؛ انسانی که ادیان برای او آمده‌اند، ادیانی که یکی بوده‌اند و هر کدام ظهور دیگری را بشارت می‌داده است و یکدیگر را تصدیق و تأیید می‌کرده‌اند و خداوند به وسیله همین ادیان، توده‌های مردم را از تاریکی به سوی نور هدایت رهنمون گردید.»

 

امام صدر سپس به اصل مسئله که وحدت اهداف همه ادیان الهی است، می‌پردازد و می‌گوید: «در اصل، ادیان یکی بودند؛ زیرا نقطه آغاز همه آنها، یعنی خداوند متعال یکی است؛ هدف آنها، یعنی نجات انسان، یکی است و بستر زندگی و تکامل آنها، یعنی جهان هستی هم یکی است. پس با این وحدت فراگیر، چرا پیروان آنها در کنار هم نباشند؟»

 

بعد به عامل اصلی تفرقه و تضاد میان انسانها و صاحبان ادیان اشاره می‌کند: «آنگاه که هدف را فراموش کردیم و از خدمت به انسان دور شدیم، خداوند هم از ما دور شد و در واقع ما را به خاطر اعمال خودمان، رها کرد. در نتیجه به راههای گوناگون رفتیم و به بخشهای مختلف بدل شدیم و جهان واحد را پاره‌پاره کردیم و به خاطر منافع خصوصی خود، معبودهای دیگری به جز خدا، انتخاب کردیم و در نتیجه انسان را به نابودی کشاندیم.»

امام پس از توضیح در این کجروی انسان و دوری از خدای یگانه، راه نجات و اصلاح را بیان می‌کند که بازگشت به خدای یکتاست: «برای نجات از عذاب و کیفر طبیعی اعمال ناشایست خود، و برای خدمت به انسان مستضعف رو به نابودی، باید به خویشتن خویش برگردیم که هدف ادیان و خواست الهی در مورد بشر، همین بازگشت به اصل و وحدت و تعایش مبارک است…»

بعد از مطالب مفیدی استاد خسرو شاهی می فرمایند:

در مورد «نجاست مشرکین» هم ایشان عقیده داشتند که این بیان ناظر بر بت‌پرستان جزیره العرب است که در قرآن آمده است.

در واقع ایشان براساس انسان شناسی قرآن و مبانی آن در حوزه فقه نظر میدهند

خودتتان مطالب کامل استاد خسرو شاهی را مطالعه کنید.

https://www.cgie.org.ir/fa/news/28170/%

تحت عنوان:امام موسی صدر و گفتمان مشترک ادیان / استاد سید‌هادی خسروشاهی

آیا قبل از اسلام کلمه الله استعمال می شد؟

کلمه "اللّه" عَلَم و نام مختصّ ذات مقدس پروردگار است. عرب‏ ها حتى در دوران جاهلى نیز با این کلمه آشنایى داشتند.

مشرکان مکه اعتقاد به خدا داشتند، اما با این حال بت را وسیله تقرب به خداوند می دانستند که آیه شریفه 3 سوره زمر بر آن دلالت می کند؛ [1] از این رو، این کلمه مبارکه در استعمالات مردم قبل از اسلام نیز کاربرد داشته است.

 

لبید شاعر عصر جاهلى مى‏گوید:

الا کلّ شى‏ء ما خلا اللّه باطل             و کلّ نعیم لا محالة زائل

هر چیز به جز وجود اقدس الاهى باطل و هر نعمتى به ناچار زایل شدنى است.

و خداوند مى‏فرماید: "وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَیقُولُنَّ اللَّهُ"؛ [2] و هرگاه از آنان سؤال کنى چه کسى آسمان‏ ها و زمین را آفریده است، مسلّما مى‏گویند: اللّه. [3] به همین مضمون آیات دیگری نیز دلالت دارد که هنگامی که از مشرکان درباره آفریننده آسمان ها و زمین سؤال می شد می گفتند خدا است. [4]

اما در میان ادیان دیگر که لغت آنان عربی نبوده، اسم خداوند به زبان خودشان استعمال می شده است، مانند اسرائیل که در لغت عبری، مرکب از اسرا و ایل به معنای بنده خدا است؛ زیرا که اسرا به معنای بنده و ایل به معنای خدا معنا شده است. [5]

 

[1] .   "أَلا لِلَّهِ الدِّینُ الْخالِصُ وَ الَّذینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِیاءَ ما نَعْبُدُهُمْ إِلاَّ لِیُقَرِّبُونا إِلَى اللَّهِ زُلْفى‏ إِنَّ اللَّهَ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ فی‏ ما هُمْ فیهِ یَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لا یَهْدی مَنْ هُوَ کاذِبٌ کَفَّار"؛ آگاه باش که دین خالص از آن خداست و آنان که غیر از خداوند، دیگرى را به خدایى گرفتند، گفتند: بتان را از آن رو مى‏پرستیم تا وسیله نزدیکى ما به خداى یکتا شوند. و خدا در آنچه اختلاف مى‏کنند میانشان حکم خواهد کرد. خدا آن را که دروغگو و ناسپاس باشد هدایت نمى‏کند.

 

[2] لقمان، 25.

[3] خوئی، سید ابوالقاسم، البیان فی تفسیر القرآن، ص 426، بی جا، بی تا.

[4] عنکبوت، 61؛ زمر، 38؛ زخرف، 9.

[5] حسینى همدانى، سید محمد حسین، انوار درخشان، ج 1، ص 134، کتابفروشى لطفى، تهران، 1404 ق.